67
No que respecta ós traballadores transfronteirizos (é dicir, aqueles que desenvolven unha actividade por conta allea no territorio dun Estado membro diferente daquel onde reside, e que regresan a este último todos os días ou cando menos unha vez por semana), quedarán sometidos á normativa laboral vixente no Estado membro onde desempeña a súa actividade laboral.
Esta afirmación baséase no Tratado do 25 de Marzo de 1957 Constitutivo da Comunidade Europea, na súa versión consolidada tras a modificación do Tratado de Amsterdam do 2 de outubro de 1997, que establece no seu título terceiro o dereito á libre circulación de persoas, servizos e capitais no ámbito da Unión Europea. En concreto, no artigo 39 (antigo 48) refírese á liberdade de circulación dos traballadores:
«1. Quedará asegurada a libre circulación dos traballadores dentro da Comunidade,
2. a libre circulación suporá a abolición de toda discriminación por razón de nacionalidade entre os traballadores dos Estados membros, con respecto ó emprego, á retribución e ás demais condicións de traballo.
3. Sen prexuízo das limitacións xustificadas por razóns de orde pública, seguridade e saúde pública, a libre circulación dos traballadores implicará o dereito:
a) de responder ás ofertas efectivas de traballo;
b) de desprazarse libremente para este fin no territorio dos Estados membros;
c) de residir nun dos Estados membros con obxecto de exercer nel un emprego, de conformidade coas disposicións legais, regulamentarias e administrativas aplicables ó emprego dos traballadores nacionais;
d) de permanecer no territorio dun Estado membro despois de ter exercido nel un emprego, nas condicións previstas nos regulamentos de aplicación establecidos pola Comisión.
4. As disposicións do presente artigo non serán aplicables ós empregos na administración pública.»
Pola súa parte, o Regulamento CEE n.º 1612/68 do Consello do 15 de outubro de 1968 relativo á libre circulación dos traballadores dentro da Comunidade, establece no artigo primeiro:
«1. Todo nacional dun Estado membro, sexa cal for o seu lugar de residencia, terá dereito a acceder a unha actividade por conta allea e exercela dentro do territorio doutro Estado membro, de conformidade coas disposicións legais, regulamentarias e administrativas que regulan o emprego dos traballadores nacionais do dito Estado.
2. En particular beneficiarase no territorio doutro Estado membro das mesmas prioridades cós nacionais do dito Estado no acceso ós empregos dispoñibles.»
Quere isto dicir que os cidadáns da Unión Europea poderán exercer a súa actividade laboral por conta allea en calquera país que forme parte da Unión Europea, coas mesmas condicións de acceso cós nacionais do país no que se exerza o emprego.
O artigo 7 deste mesmo Regulamento 1612/68 establece que:
«1. No territorio doutros Estados membros e por razón de nacionalidade, o traballador nacional dun Estado membro non poderá ser tratado de forma diferente que os traballadores nacionais, no que se refire ás condicións de traballo e de emprego, especialmente en materia de retribución, despedimento e reintegración profesional ou novo emprego, se quedase en situación de desemprego.»
De acordo co dereito comunitario, o Regulamento é un acto esencialmente normativo, obrigatorio en todas as súas disposicións, que enuncia regras xerais e abstractas, directamente integradas no ordenamento xurídico interno de todos os Estados membros.
As normas do Regulamento substitúen automaticamente calquera norma nacional contraria e deben ser aplicadas, no ordenamento xurídico interno, polos órganos administrativos e xurisdicionais competentes, a todos os suxeitos de Dereito comunitario que poidan estar afectados por elas.
A violación por parte dos Estados membros das obrigas que teñen por forza das normas comunitarias, pode desencadear unha acción no Tribunal de Xustiza das Comunidades Europeas contra o Estado membro en causa.